The relation between the language of the Quran and science | ||
| Journal of Interdisciplinary Qur'anic Studies | ||
| دوره 1، شماره 1، شهریور 2022، صفحه 109-125 اصل مقاله (242.56 K) | ||
| نوع مقاله: Research Paper | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.37264/jiqs.v1i1.7 | ||
| نویسنده | ||
| Ghasem Darzi* | ||
| Assistant professor, Interdisciplinary Quranic Studies Research Institute, Shahid Beheshti University | ||
| چکیده | ||
| The true interdisciplinary study needs knowledge and mastery in three levels of epistemological, methodological and linguistic requisites. The linguistic level is one of the most important fundamental levels in science, which needs to be considered in interdisciplinary communication. Two major approaches about the language of the Qur’an are considered by researchers till now: philosophichermeneutics and textual. Muslim researchers are interested in the former approach and orientalists frequently incline to the latter. Although the relation between the language of the Qur’an and the language of science with text-oriented approach is less frequently taken into account. Considering the foresaid approach in this article, the author studies the differences between the language of the Qur’an and the language of science and classifies them into five categories: 1. The use of ambiguity and linguistic amphibology; 2. The use of analogy, metaphor and metonymy; 3. Holism and polysemy; 4. The application of the language of sermon and dialogue; 5. The application of verbal complexity. The use of these five linguistic features of the Qur’an is to a large extent different from their use in science. It thus causes complexity in the relation between the Qur’an and humanism on the one hand and experimental sciences on the other. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| The language of the Qur’an؛ the language of science؛ ambiguity and amphibology؛ holism and polysemy؛ sermon and dialogue؛ verbal complexity | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| نسبت زبان قرآن و زبان علم: روی‌آوردی تطبیقی به ویژگی‌های زبان قرآن و زبان علم و اهمّ تمایزهای آنها | ||
| نویسندگان [English] | ||
| قاسم درزی | ||
| استادیار پژوهشکده مطالعات میان رشته ای قرآن، دانشگاه شهید بهشتی | ||
| چکیده [English] | ||
| مطالعه میانرشتهای صحیح ملازم با آگاهی و تسلط بر سه سطح از الزامات است: الزامات معرفتشناختی، روش شناختی، و زبان شناختی. ساحتِ زبانی یکی از مهمترین ساحتهای علوم است که در ارتباط بیناعلومی لازم است مورد نظر قرار بگیرد. زبانِ قرآن و زبان علم نیز در زمره مهمترین بخشها در ساحت زبانی است. تاکنون دو رویکرد عمده پیرامون زبان قرآن در میان قرآنپژوهان مورد نظر بوده است: رویکردِ فلسفی-هرمنوتیکی و رویکرد متنی. قرآنپژوهان مسلمان عمدتاً به رویکردِ اول و خاورشناسان غالبا به رویکردِ دوم تمایل داشتهاند. در این میان نسبتِ زبانِ قرآن و زبانِ علم آنهم با رویکردِ متنمحور کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش با مدّ نظر قرار دادنِ همین رویکرد به اهمّ تمایزات زبان قرآن با زبان علم پرداخته و این تمایزات را در قالب 5 قسمت مورد نظر قرار داده است: 1- کاربستِ ابهام و ایهامِ زبانی؛ 2- کاربستِ تشبیه، استعاره، و مجاز؛ 3- کلنگری و چندمعنایی؛ 4- کاربستِ زبانِ خطابه و دیالوگ؛ و 5- کاربستِ تعقید لفظی. کاربستِ این 5 زبان در قرآن تمایز واضحی با علم دارد و همین امر نیز موجب میشود ارتباط قرآن با علوم انسانی و تجربی بسیار پیچیده گردد. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| زبان قرآن, زبان علم, ابهام و ایهام, کلنگری و چند معنایی, خطابه و دیالوگ, تعقید لفظی | ||
| مراجع | ||
|
Barbour, E. (1983). ‘Ilm wa Dīn (Science and Religion), Trans. Khurramshāhī, B. Tehran: Nashr-i Dānishgāhī. Biglan, A. (1973a). The Characteristics of Subject Matter in Different Academic Areas. Journal of Applied Psychology, 57(3), 204-213. Biglan, A. (1973b). Relationships between subject matter characteristics and the structure and output of university departments. Journal of Applied Psychology, 57(3), 195-203. https://doi.org/10.1037/h0034699 Haghshenas, A. M. (1977). Awāshināsī (Phonetics). Tehran: Āgāh. Hampel, C. (1958). The Theoretician’s Dilemma. In Feigl, H. et al (Eds). Minnesota Studies in the Philosophy of Science. Minneapolis: University of Minnesota. al-Ḥillī, Ḥasan ibn Yūsuf (1991). al-Ghawāʻid al-Jaliyyah fī Sharḥ al-Risālah al-Shamsiyyah. Qom: Nashr-i Islāmī. Izutsu, T. (1989). Khudā wa Insān dar Qur’ān (God and Man in the Qur’an), Trans. Ārām, A. Tehran: Farhang-i Islāmī. Jones, A. (1994). The Language of the Qur’ān. The Arabist, 6-7, 29-48. al-Jurjānī, ‘Abd al-Ghādir (1987). Asrār al-Balāghah, Trans. Tajlīl, J. Tehran: Dānishgāh-i Tihrān. al-Khu’ī, A. (2015). al-Bayān fī Tafsīr al-Qur’ān. Qom: ‘Ilmī. Makarem Shirazi, N. (1995). Tafsīr-i Nimūnah. Tehran: Dār al-Kutub al-Islāmiyyah. Malikī Miyānjī, M.B. (1998). Nigāhī bih ‘Ulūm-i Qur’ānī (A Glance at Qur’anic Sciences). Qom: Khurram. Sells, M. (1996). Bewildered Tongue: The Semantics of Mystical Union in Islam. In Idel, M. & Mcginn, B. (Eds). Mystical Union in Judaism, Christianity and Islam, 87-124. New York: Continuum. Nekounam,, J. (2000). “Spoken or written language of the Qur'an”, Journal of Philosophical Theological Research, 1(3), pp. 21-38. https://doi.org/10.22091/pfk.2000.517 Neuwirth, A. (2002). Form and Style of Qur’an. In: McAuliffe, J.D. (Ed). Encylopaedia of the Qur’an, 245-266. Leiden-Boston: Brill. Neuwirth, A. (2004). Rhetoric and the Qur’an. In: McAuliffe, J.D. (Ed). Encylopaedia of the Qur’an, 461-476. Leiden-Boston: Brill. Newton, I. (1729). Principia, Trans. Motte, A. London: Benjamin Motte. Nöldeke, T. (2004). Ta’rīkh al-Qur’ān (Geschichte des Qorāns), Trans. Tamer, G. et al. Beirut: Almaz. Pakatchi, A. (2009). Linguistic Requisites of Interdisciplinary Studies. The Quarterly Journal of Interdisciplinary Studies in the Humanities, 1, 111-135. Rohani Mashhadi, F., Maaref, M. (2016). ‘Defining the Nature of “Seven Heavens” Based on the Theory of “Khalq” and “Amr” in the Qur’an’, Researches of Quran and Hadith Sciences, 13(2), pp. 151-184. https://doi.org/10.22051/tqh.2016.2355 Saidi Roshan, M.B. (2002). Zabān-i Qur’ān yā Zabān-i Wīzhah-yi Hidāyat (Language of the Qur’an or the Special Language of Guidance). Qur'anic Doctrines, Razavi University of Islamic Sciences, 4, 21-40. Quṭb, Sayyid (1991). Fī Ẓilāl al-Qur’ān. Cairo: Dār al-Shurūq. Shams al-‘Ulamā’ Gurgānī (1910), Muḥammad Ḥusayn. Abdaʻ al-Badā’iʻ. Tehran: Jam. al-Suyūṭī, Jalāl al-Dīn (2000). al-Itqān fī ‘Ulūm al-Qur’ān. Cairo: Dār al-Kitāb al-‘Arabī. Tabataba'i, M.H. (1996). al-Mīzān fī Tafsīr al-Qur’ān. Qom: Jāmiʻah-yi Mudarrisīn. al-Ṭabrisī, Faḍl ibn Ḥasan (1993). Majmaʻ al-Bayān fī Tafsīr al-Qur’ān. Tehran: Nāṣir Khusraw. al-Ṭūsī, Muḥammad ibn al-Ḥasan (2002). al-Tibyān fī Tafsīr al-Qur’ān. Beirut: Dār al-Iḥyāʼ al-Turāth al-‘Arabī. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,162 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 971 |
||