الگوی فضایی- اجتماعی ناآرامی‌های شهر تهران در پائیز 1401 | ||
| پژوهشهای دانش زمین | ||
| مقاله 10، دوره 16، شماره 2 - شماره پیاپی 62، تیر 1404، صفحه 167-184 اصل مقاله (1.54 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.48308/esrj.2025.238349.1250 | ||
| نویسندگان | ||
| جواد اطاعت* ؛ علی اکبر دبیری | ||
| گروه علوم سیاسی، دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران | ||
| چکیده | ||
| مقدمه تهران به عنوان کانون سیاسی کشور ایران در چهار دهه گذشته شاهد چندین دوره ناآرامی و اعتراضات اجتماعی با زمینههای مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بوده که در آن طبقات اقتصادی و اجتماعی مختلفی حضور داشتهاند. آخرین تجمعات اعتراضی و ناآرامی‌ها مربوط به پاییز 1401 میشود. با مرگ دختر 22 ساله در پلیس امنیت اخلاقی تهران در آخرین روزهای تابستان 1401، موجی از ناآرامی‌ها در تهران و دیگر شهرهای ایران آغاز گردید و تا چندین هفته ادامه داشت. این ناآرامی‌ها از نظر الگوی فضایی- زمانی و روشهای اعتراضی با ناآرامی‌های دههای گذشته تهران متفاوت بود. به گونهای که میتوان آن را از منظر فضایی- اجتماعی شکل جدیدی از ناآرامی‌ها و اعتراضات اجتماعی دانست. این مقاله تلاش دارد با استفاده از نظریه پخش فضایی در علم جغرافیا، توزیع، تقویت و گسترش ناآرامی‌های پائیز سال 1401 شهر تهران را تحلیل نماید و الگوی فضایی این ناآرامی‌ها را به دست آورد. براساس این نظریه پدیدهها با چند الگو شامل پخش سلسله مراتبی، پخش مجاورتی- سرایتی، پخش تقویتی و پخش فضایی مجدد در فضا و محدودههای جغرافیایی گسترش مییابند. هدف این مقاله شناسایی الگوی فضایی پخش و گسترش ناآرامی‌ها در سطح شهر تهران با استفاده از این نظریه است. از سوی دیگر نویسندگان این مقاله تلاش دارند با استفاده از نظریه عمل جمعی، چگونگی ساماندهی و هدایت تجمعات و ناآرامی‌ها را تحلیل کند. در این رویکرد فضای محله و محلهگرایی چارچوب و زمینههای لازم برای عمل جمعی(منافع مشترک، ساماندهی، بسیج و فرصت) را فراهم میکند. بنابراین مساله اصلی این پژوهش عبارت است از چیستی الگوی فضایی - اجتماعی ناآرامی‌های پاییز 1401 در شهر تهران و شناسایی جایگاه محله به عنوان یک واحد جغرافیایی و اجتماعی در این ناآرامی‌ها. پاسخ اولیه و فرضیهای که مطرح میشود این است که این ناآرامی‌ها نسبت به سال‌های گذشته دارای الگوی فضایی - زمانی متفاوتی بود و منتقدان و مخالفان نیز از ابزراها و روشهای متفاوتی برای اعتراض استفاده کردهاند. مواد و روشها این پژوهش از نظر هدف کاربردی است و از نظر ماهیت توصیفی- تحلیلی است و در انجام آن از روش آمیخته در دو بخش کمی (Spatial Statistics Tools) و کیفی (مشاهده میدانی) استفاده شده است. محدود مورد مطالعه در این پژوهش شهر تهران و محله‌های آن بوده است. روش جمعآوری اطلاعات به دو بخش کتابخانهای- اسنادی و میدانی تقسیم میشود. در بخش کتابخانهای به دلیل عدم وجود یک منبع مستقل و معتبر که اطلاعات مربوط به ناآرامی‌ها را منتشر کند، نویسندگان از دادهها و اخبار منتشر شده در شبکههای اجتماعی، خبرگزاریهای بینالمللی و فضای مجازی استفاده کردهاند و برای تائید این اخبار، فراوانی و تکرار آن در شبکههای مختلف اجتماعی رصد کردهاند. در بخش میدانی، حضور در تجمعات در نقش پژوهشگر و برداشت کننده داده به همراه ثبت و ضبط رفتار و شرایط تجمع کنندگان، دادههای مستقیم و بی واسطهای را در اختیار نویسندگان قرار داد. در نهایت برای شناسایی الگوی ناآرامی‌ها از آزمون K- function در نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده است و در ادامه به منظور بررسی محدوده خوشهبندی و ارزشهای یک متغیر از تحلیل لکه های داغ، آماره Getis-Ord Gi استفاده شده است. همچنین از شـاخصAnselin Local Moran's به منظـور مشـخص شـدن میزان خود همبستگی فضایی ناآرامی‌ها بهره گرفته شده است. علاوه بر این به منظور تحلیل دقیقتر فضایی از نقشههای GIS به منظور نشان دادن توزیع و پراکندگی ناآرامی‌ها در شهر تهران استفاده شده است. در بخش کیفی پژوهش از تکنیک مشاهده میدانی، به منظور شناسایی روشها و ابزارهای اعتراض در سطح محلات استفاده شده است. نتایج و بحث نتایج آزمون Ripley's K Function نشان می‌دهد که الگوی فضای نقاط ناآرامی‌ها به صورت خوشه‌ای در شهر تهران توزیع شده است. آزمون Getis-Ord Giنیز نشان می‌دهد 38 محله در سطوح اطمینان 90 تا 99 درصد، در محدوده لکه های داغ ناآرامی‌ها قرار گرفتهاند. لکه داغ ناآرامی‌ها در مرکز شهر تهران از محله‌های دانشگاه تهران، ولیعصر، فاطمی، جمالزاده، کشاورز، جهاد، ایرانشهر، فردوسی و انقلاب- فلسطین ایجاد شده است. این لکههای داغ عمدتاً در منطقه 6 تهران واقع شده است که دارای بیشترین میزان کاربری آموزشی و موسسات علمی و دانشگاهی است. وجود این کاربریها باعث حضور گسترده جوانان، خانمها و دانشجویان شده است که در شکلگیری ناآرامی‌ها و تجمعات تاثیرگذار بوده است. لکه داغ شرق تهران از محله‌های تهران پارس غرب، نارمک شمالی، علم و صنعت، مجید آباد و قنات کوثر و کالاد تشکیل شده است که عمدتاً دارای کاربری مسکونی و محل سکونت طبقه متوسط جامعه شهری تهران است. در غرب شهر تهران محله‌های صادقیه، طرشت، مرزداران، اباذر، آپادانا، فردوس، ستارخان، تیموری، بیمه و ارم که عمدتاً دارای کاربری مسکونی و محل سکونت قشر متوسط جامعه هستند، لکه داغ ناآرامی‌ها را تشکیل میدهند. در شمال شهر تهران دو لکه داغ با شدت کمتر نسبت به لکههای داغ در مرکز و شرق و غرب تهران تشکیل شده است. یکی از این لکههای داغ شامل محله‌های ساعی، داوددیه، سید خندان، کاووسیه و نیلوفر میشود و لکه داغی که در قسمت شمالیتر شهر قرار گرفته شامل محله‌های ولنجک، اوین، ونک، سعادت آباد و دریا میشود. ساکنان این محله از طبقه متوسط و بالای جامعه محسوب میشوند. پیوستگی فضایی محله‌های قرارگرفته در لکههای داغ نشان دهنده پخش مجاورتی و تقویتی در گسترش ناآرامی‌ها است. همچنین آزمون Anselin Local Moran's Iنشان می‌دهد 16 محله در مرکز، غرب، شرق و شمال شهر تهران داری خود همبستگی فضایی بالای ناآرامی هستند و از عامل همسایگی و مجاورت در گسترش ناآرامی تاثیر پذیرفتهاند. محله‌های دانشگاه تهران، کشاورز، ولیعصر، جمالزاده، فردوسی، ایرانشهر، انقلاب- فلسطین و محله‌های مجاور آنها در مرکز شهر تهران، تعداد بالایی از تجمعات اعتراضی را داشتهاند. در غرب تهران چهار محله صادقیه، ستارخان، طرشت و مرزداران و محله‌های مجاور آنها تعداد بالایی از تجمعات اعتراضی را در خود و محله‌های مجاور تجربه کردهاند. در شرق تهران دو محله نارمک شمالی و علم صنعت چنین شرایطی را دارند در نواحی شمالی شهر تهران سه محله داودیه، کاوسیه و اوین خوشههایی را تشکیل داده‌اند که خود و محله‌های پیرامون شان تعداد زیادی از اعترضات را شاهد بودهاند و دارای خود همبستگی بالایی میباشند. آزمونهای آماری و تحلیل‌های کمی نشان دادند که خوشه‌های اعتراضی در محله‌های دارای بافت اجتماعی همگن‌تر و طبقه متوسط شهری تشکیل شده‌اند و این ناآرامی‌ها عمدتاً توسط زنان و جوانان، با هدف دستیابی به آزادی‌های فردی و اجتماعی، سازماندهی شده‌اند. برخلاف ناآرامی‌های خشونت آمیز و شدید سال‌های ۱۳۹۶ و ۱۳۹۸ که عمدتاً دارای زمینه معیشتی و اقتصادی بودهاند، ناآرامی‌های پاییز 1401 شهر تهران بر محوریت مطالبات اجتماعی و آزادی‌خواهانه متمرکز بودهاند. در بخش یافتههای کیفی، یکی از ویژگیهای مهم این ناآرامی‌ها، استفاده گسترده از امکانات و ویژگیهای محله‌ای توسط معترضان بود. محله‌ها با فراهم‌سازی فرصت‌های اجتماعی و فضایی، بستری مناسب برای اعتراضات فراهم کردند. شناخت جغرافیایی و اجتماعی معترضان از محله‌ها، امکان تحرک و جابجایی سریع، فرار از دست نیروهای امنیتی و حتی اعتراضات شبانه از داخل منازل را تسهیل کرده است. در واقع با تاریک شدن هوا امکان مخفی شدن و فرار از دست نیروهای امنیتی برای معترضان بیشتر فراهم است. از سوی دیگر بسیاری از دوربین های نظارتی در سطح شهر دید و نور کافی برای ثبت و ضبط چهره معترضان را ندارد. علاوه بر این، معترضان با استفاده از روشهای جدید مانند شعارنویسی در فضاهای عمومی، تخریب یا تغییر نمادهای حکومتی و تجمعات پراکنده در محله‌ها، هزینه‌های امنیتی اعتراض را کاهش و تأثیرگذاری آن را افزایش داده‌اند. بنابراین یکی از ابعاد مکانی- فضایی ناآرامی‌ها تخریب و یا تغییر نمادها و چشم اندازهای شهری است که گفتمان نظام سیاسی حاکم را به مردم یادآوری میکند. نوشتن شعار بر دیوارهای فضاهای عمومی اعم از پارکها، معابر و تغییر نام خیابانها، کوچهها و مخدوش کردن تصاویر رهبران سیاسی- نظامی حکومت از مصادیق روشهای مبارزه با گفتمان حاکم است که در اعترضات قبلی مشاهده نمیشد. این نوع اعتراض گستردگی قابل توجهی در شهر تهران داشت و در مقیاس محله‌ای گسترده شده بود. استفاده از این روش به قدری گسترده است که در برخی از محلات تهران بسیاری از دیوارها رنگی شده است و شهرداری شروع به خط زدن و حذف این شعارها کرده است. علاوه بر این پویایی اعتراضات نیز از ویژگیهای بارز این ناآرامی‌ها بود. تجمعات اعتراضی، برخلاف گذشته، در سطح محله‌ها پراکنده شدند و معترضان با تغییر مکان تجمع و حضور در نقاط مختلف شهر، فعالیت نیروهای امنیتی را دشوار کردند. در واقع پویایی و تحرک ناآرامی‌ها نقطه قوت معترضان بود. در این ناآرامی‌ها، معترضان عمدتاً در یک مسیر و خیابان شروع به راه رفتن کرده و شعارهای اعتراضی سر میدادند. مسیر اعتراض از قبل مشخص نبود و با توجه به شرایط و جو امنیتی و حضور نیروهای پلیس تغییر جهت داده به خیابانها و کوچکهای فرعی منحرف میشد و در جایی دیگر در یک چهارراه یا میدان مجدداً شکل میگرفت. همچنین شعارهای شبانه و حرکت‌های اعتراضی از داخل آپارتمان‌ها، ابعاد جدیدی به اعتراضات اضافه کرد که پیش‌تر مشاهده نشده بود. در واقع محله و ویژگیهای جغرافیایی، فضایی و اجتماعی آن شرایط را برای یک عمل جمعی (در اینجا اعتراض) فراهم کرده بود. نتیجهگیری ناآرامی‌های پاییز ۱۴۰۱ تهران از نظر الگوی فضایی- اجتماعی و روشهای اعتراضی، تفاوت‌های قابل‌توجهی با ناآرامی‌های گذشته داشت. برخلاف الگوهای خطی و متمرکز سال‌های قبل، این ناآرامی‌ها به صورت نقطه‌ای و خوشه‌ای در سطح محله‌ها رخ دادند. تحلیل‌های آماری نشان داد که لکههای داغ ناآرامی‌ها در مرکز، غرب، شرق و شمال تهران قرار داشتند و مجاورت جغرافیایی محلات، نقش مؤثری در گسترش اعتراضات داشت. این الگوی خوشه‌ای نشان‌دهنده تأثیر تقویت و همسایگی در شکلگیری تجمعات بود. تغییر الگوی اعتراضات از خیابان‌های اصلی به محله‌ها، واکنشی خلاقانه به برخوردهای پیشین و تلاش برای کاهش هزینه‌های امنیتی معترضان بود. محله‌ها به دلیل بافت اجتماعی همگن، تعاملات اجتماعی نزدیک و شناخت جغرافیایی، بستری مناسب برای سازماندهی و بسیج جمعی فراهم کردند. معترضان از تاکتیک‌های متنوعی مانند تجمعات پراکنده، اعتراضات شبانه، شعارنویسی، و تحرک و جابجایی پی در پی بهره میبردند. علاوه بر این گستردگی فضایی ناآرامی‌ها که در برخی از روزها به ناآرامی در چندین محله با فواصل جغرافیایی زیاد از یکدیگر میانجامید و فضایی به وسعت 60 درصد شهر تهران را در بر میگرفت، مدیریت آن را توسط نیروهای امنیتی و انتظامی مشکل کرده بود. نتایج نشان داد که این اعتراضات عمدتاً توسط طبقه متوسط، زنان و جوانان، با هدف دستیابی به آزادی‌های اجتماعی و فردی سازماندهی شده بودند. محله‌ها به‌عنوان واحدهای فضایی- اجتماعی جدید، فرصت‌هایی برای مقاومت و بیان اعتراضات فراهم کردند. این یافته‌ها اهمیت نقش محله‌ها در ناآرامی‌های شهری را برجسته کرده و نشان می‌دهد که محله به بستری کلیدی برای اعتراضات و مقاومت جمعی تبدیل شده است. تحلیل این تحولات می‌تواند به فهم بهتر پویایی‌های اجتماعی و مدیریت ناآرامی‌های شهری در آینده کمک کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| الگوی فضایی؛ پخش فضایی؛ عمل جمعی؛ محله؛ ناآرامی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Spatial-social pattern of Tehran's protests in autumn 2022 | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Javad etaat؛ Aliakbar Dabiri | ||
| Department of political science, Faculty of Economics and Political Science, Shahid Beheshti University, Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| Introduction As the political hub of Iran, Tehran has witnessed several waves of protest and social protests over the past four decades, rooted in diverse political, economic, and cultural contexts and involving various socio-economic classes. The most recent protests and protest occurred in the autumn of 2022. Following the death of a 22-year-old woman in the custody of Tehran’s morality police during the final days of summer 2022, a wave of protest erupted in Tehran and other Iranian cities, lasting for several weeks. These incidents differed significantly from the spatial-temporal patterns and protest methods observed in Tehran’s previous decades of protest. From a socio-spatial perspective, these events can be regarded as a new form of protest and social protest.This study aims to analyze the distribution, intensification, and spread of the 2022 protest in Tehran using the theory of spatial diffusion in geography, identifying the spatial patterns of these incidents. According to this theory, phenomena spread across geographical areas through several mechanisms, including hierarchical diffusion, contagious diffusion, reinforcement diffusion, and spatial redistribution. The primary goal of this article is to identify the spatial diffusion patterns and spread of protest across Tehran using this framework.Additionally, the authors of this article seek to analyze the organization and direction of protests and protest through the lens of collective action theory. In this approach, neighborhoods and local spaces provide the framework and conditions necessary for collective action, including shared interests, organization, mobilization, and opportunities.The central research question of this study concerns the socio-spatial patterns of the autumn 2022 protest in Tehran and the role of neighborhoods as geographical and social units in these incidents. The preliminary response and hypothesis proposed are that these protests exhibited spatial-temporal patterns distinct from those of previous years, with critics and opponents employing different tools and methods. Materials and Methods This study is applied in its objective and descriptive-analytical in nature, employing a mixed-methods approach with quantitative (Spatial Statistics Tools) and qualitative (field observation) components. The study area encompasses the city of Tehran and its neighborhoods.Data collection was divided into two parts: library/documentary and field methods. In the library section, due to the lack of an independent and reliable source publishing information on the protest, the researchers relied on data and reports from social media, international news agencies, and online platforms. To verify this information, they monitored its frequency and repetition across various social media channels. In the field section, the researchers actively participated in the gatherings as observers and data collectors, recording the behavior and conditions of the participants. This provided the authors with direct and unmediated data.To identify the patterns of protest, the study employed the K-function test in Geographic Information System (GIS) software. Additionally, the Getis-Ord Gi statistic was used to examine clustering boundaries and variable significance. The Anselin Local Moran's I index was applied to determine the degree of spatial autocorrelation of protest events. Furthermore, GIS maps were utilized to visualize the distribution and dispersion of protest throughout Tehran for more precise spatial analysis.In the qualitative component, the field observation technique was employed to identify the methods and tools of protests at the neighborhood level. Results and Discussion The results of Ripley's K Function test indicate that the spatial pattern of protest points in Tehran is distributed in a clustered manner. The Getis-Ord Gi test further reveals that 38 neighborhoods, with confidence levels ranging from 90% to 99%, fall within the boundaries of protest hotspots.The protest hotspots in central Tehran include the neighborhoods of Tehran University, Valiasr, Fatemi, Jamalzadeh, Keshavarz, Jihad, Iranshahr, Ferdowsi, and Enqelab-Palestine. These hotspots are predominantly located in District 6 of Tehran, an area with a high concentration of educational institutions and academic facilities. The presence of these institutions has led to a significant presence of youth, women, and students, contributing to the formation of protest and gatherings.The eastern Tehran hotspot comprises neighborhoods such as West Tehran Pars, Northern Narmak, Elm-o-Sanat (Science and Technology), Majidabad, Ghanat Koohsar, and Kalad. These areas are primarily residential and home to the middle-class urban population.In western Tehran, neighborhoods such as Sadeghiyeh, Tarasht, Marzdaran, Abazar, Apadana, Ferdows, Sattarkhan, Teymoori, Bimeh, and Eram, which are predominantly residential and inhabited by middle-class residents, form another hotspot of protest.In northern Tehran, two hotspots with lower intensity compared to those in the central, eastern, and western areas have emerged. One hotspot includes the neighborhoods of Saei, Davoodieh, Seyyed Khandan, Kavousiyeh, and Niloufar, while the other, located further north, encompasses neighborhoods such as Velenjak, Ovin, Vanak, Sa’adatabad, and Darya. These neighborhoods are primarily inhabited by the middle and upper classes.The spatial continuity of neighborhoods located within the protest hotspots demonstrates a pattern of adjacency-based diffusion and reinforcement in the spread of protest.Additionally, the Anselin Local Moran's I test indicates that 16 neighborhoods in central, western, eastern, and northern Tehran exhibit high spatial autocorrelation of protest, influenced by neighborhood proximity and adjacency.Neighborhoods such as Tehran University, Keshavarz, Valiasr, Jamalzadeh, Ferdowsi, Iranshahr, and Enqelab-Palestine, along with their adjacent neighborhoods in central Tehran, have experienced a high number of protests. In western Tehran, four neighborhoods—Sadeghiyeh, Sattarkhan, Tarasht, and Marzdaran—and their neighboring areas have witnessed significant numbers of protests. In eastern Tehran, Northern Narmak and Elm-o-Sanat share similar conditions.In northern Tehran, three neighborhoods—Davoodieh, Kavousiyeh, and Ovin—have formed clusters that, along with their surrounding neighborhoods, have experienced numerous protests and exhibit high spatial autocorrelation. Statistical tests and quantitative analyses have shown that protest clusters formed in neighborhoods with more homogeneous social structures and a middle-class urban demographic. These protests were largely organized by women and youth, with the goal of attaining individual and social freedoms. Unlike the violent and intense protest of 2017 and 2019, which were mainly economically and livelihood-driven, the protests in the fall of 2022 in Tehran were centered on social and freedom-based demands.In the qualitative findings, one of the significant features of these protests was the extensive use of local neighborhood facilities and characteristics by the protesters. Neighborhoods, by providing social and spatial opportunities, created a conducive environment for protests. Protesters' geographic and social knowledge of the neighborhoods facilitated rapid mobility, evasion from security forces, and even nighttime protests from within their homes. As nightfall occurred, protesters had more opportunities to hide and escape from security forces. Additionally, many surveillance cameras in the city did not have sufficient visibility or lighting to capture protestors' faces.Moreover, protesters employed new methods, such as graffiti in public spaces, the destruction or alteration of government symbols, and scattered gatherings across neighborhoods, which reduced the security costs of protests while increasing their impact. Therefore, one spatial dimension of the protest was the destruction or alteration of symbols and urban landscapes that remind the public of the ruling political regime. Writing slogans on public space walls such as parks, streets, and altering street and alley names, as well as defacing portraits of political and military leaders, represented methods of resisting the ruling discourse—tactics not seen in previous protests. This type of protest had a significant spread throughout Tehran and became widespread at the neighborhood level. The use of this method was so extensive that in some neighborhoods, many walls were painted over, and the municipality began erasing these slogans.Additionally, the dynamic nature of the protests was another prominent feature. Unlike past protests, the demonstrations were dispersed across neighborhoods, with protesters shifting locations and moving to various parts of the city, complicating the actions of security forces. In fact, the dynamic nature and mobility of the protest were a key strength for the protesters. During these protests, demonstrators generally started walking along a particular path or street, chanting protest slogans. The protest routes were not pre-determined, and depending on the security situation and police presence, the protests would shift to smaller streets or alleys, regrouping in another intersection or square.Furthermore, nighttime chanting and protests from within apartments introduced new dimensions to the protests that had not been observed before. In fact, the neighborhood and its geographical, spatial, and social features provided the necessary conditions for collective action (In this case, protest). Conclusion The autumn 2022 protest in Tehran exhibited significant differences in its spatial-social patterns and protest methods compared to past protest. Unlike the linear and centralized patterns of previous years, these protests occurred in a point-based and clustered manner across neighborhoods. Statistical analyses revealed that hot spots of protest were located in the center, west, east, and north of Tehran, and the geographical proximity of neighborhoods played a significant role in the spread of the protests. This cluster pattern reflected the influence of reinforcement and neighborhood dynamics in the formation of gatherings. The shift in protest patterns from main streets to neighborhoods was a creative response to previous confrontations and an effort to reduce the security costs for protesters.Neighborhoods, due to their homogeneous social structure, close social interactions, and geographical knowledge, provided a suitable environment for organizing and mobilizing collective action. Protesters employed diverse tactics, such as scattered gatherings, nighttime protests, graffiti, and repeated movement and relocation. Furthermore, the widespread spatial nature of the protest, which, on some days, resulted in protests across multiple neighborhoods with significant geographic distances between them, covering up to 60% of the city, made it challenging for security forces to manage.The results showed that these protests were largely organized by the middle class, women, and youth, with the goal of attaining social and individual freedoms. Neighborhoods, as new spatial-social units, provided opportunities for resistance and expression of dissent. These findings highlight the significant role of neighborhoods in urban protest, demonstrating that neighborhoods have become a key space for protests and collective resistance. Analyzing these developments can contribute to a better understanding of social dynamics and the management of urban protest in the future. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Spatial pattern, Spatial diffusion, Collective action, Neighborhood, Riots | ||
| مراجع | ||
|
Anselin, L., 1993. The Moran scatterplot as an ESDA tool to assess local instability in spatial association. Paper presented at GISDATA Specialist Meeting on GIS and Spatial Analysis, Amsterdam. West Virginia University, Regional Research Institute, DOI: 10.1201/9780203739051-8. Anselin, L., 1995. Local indicators of spatial association—LISA. Geography. Anal., v. 27, p. 93-115. Biggs, M., 2003. Positive feedback in collective mobilization: The American strike wave of 1886. Theory and Society, v. 32(2), p. 217-254. Fox, S. and Bell, A., 2016. Urban geography and protest mobilization in Africa, Political Geography, Political Geography, v. 53, p. 54-64, Doi.org/10.1016/j.polgeo.2016.02.004. Fregonese, S., 2013. Mediterranean geographies of protest. European urban and regional studies, v. 20(1), p. 109-114. Hägerstrand, T., 1967. Innovation diffusion as a spatial process. Chicago: University of Chicago Press. Hemetsberger. A., 2006. Understanding Consumers Collective Action on the Internet: A Conceptualization and Empirical Investigation of the Free-and-Open-Source Movement. Retrieved from: http://bit.ly/rsC2mj. Morrill, R., Gaile, G.L. and Thrall, G.I., 1988. Spatial diffusion. Newbury Park: Sage O’Loughlin, J. and D W Witmer, F., 2012. The diffusion of violence in the North Caucasus of Russia, 1999–2010, Environment and Planning A 2012, v. 44, p. 2379-2396, Doi:10.1068/a44366. Orhan M., 2014. La Violence Politique dans l’espace Kurde de Turquie. Fragmentations, Mobilisations, Participations et Re´pertoires. Paris: L’Harmattan. Orhan, M., 2019. Political violence and insurgencies in the Middle East: Social movements, diffusion of armed conflicts, and proxy wars, Irish Journal of Sociology v. 27(3), , p. 1-22, DOI: 10.1177/0791603519835430. Ramadan, A., 2013. From Tahrir to the world: The camp as a political public space, European Urban and Regional Studies, v. 20(1), p. 145-149, DOI: 10.1177/0969776412459863. Braun, R. and Ruud K., 2010. The Diffusion of Ethnic Violence in Germany: The Role of Social Similarity, European Sociological Review, v. 26(1), DOI:10.1093/esr/jcp056. Shaw, R., 2017. Pushed to the margins of the city: The urban night as a timespace of protest at Nuit Debout, Paris, Political Geography, v. 59, p. 117-125. Rogers, E., 1995. Diffusion of Innovations. New York: Free Press. Schock, K., 2005. Unarmed Insurrections: People Power Movements in Nondemocracies. Minneapolis: University of Minnesota Press. Schutte, S. and Weidmann, N.B., 2011. Diffusion patterns of violence in civil wars, Political Geography, v. 30, p. 143-152, Doi: 10.1016/j.polgeo.2011.03.005. Simmel, G., 1999. Sociologie: E´ tudes Sur les Formes de la Socialisation. Paris: PUF. Skillicorn, D., Walther, O., Leuprecht, C. and Zheng, Q., 2019. The Diffusion and Permeability of Political Violence in North and West Africa, Terrorism and Political Violence, ublished online: 20 May 2019, https://doi.org/10.1080/09546553.2019.1598388 Spasic, I. and Pavicevic, Dj., 1997. Protest i pokret. Republika, v. 155, p 19-28. Tilly, Ch., 1978. From Mobilization to Revolution, New York, Random House. Newbery Award Records, Inc Zhukov, Y., 2012. Roads and the diffusion of insurgent violence: The logistics of conflict in Russia’s North Caucasus, Political Geography, v. 31, p. 144-156, Doi.org/10.1016/j.polgeo.2011.12.002.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 432 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 350 |
||