ترابشریت و چالش‌های نوین در نظریه‌های سیاسی | ||
| رهیافت‌های سیاسی و بین المللی | ||
| مقاله 3، دوره 17، شماره 2 - شماره پیاپی 82، 1404، صفحه 43-66 اصل مقاله (510.98 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.48308/piaj.2025.238931.1656 | ||
| نویسندگان | ||
| متین انجم روز* 1؛ محمد خضری2 | ||
| 1گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران. | ||
| 2دانشجوی دکتری رشته علوم سیاسی گرایش سیاستگذاری عمومی، دانشکده، حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. | ||
| چکیده | ||
| چکیده مبسوط مقدمه و اهداف: ترابشریت به‌عنوان جنبشی فکری و فلسفی که از دهه 1950 با ایده‌های جولیان هاکسلی آغاز شد، با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین مانند هوش مصنوعی، مهندسی ژنتیک و نانوفناوری به دنبال ارتقای توانایی‌های جسمی، ذهنی و اخلاقی انسان است. این جنبش نه‌تنها به بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر می‌پردازد، بلکه با تغییر ماهیت انسانی، پرسش‌های بنیادین درباره هویت، اخلاق و سیاست مطرح می‌کند. ترابشریت مفاهیم سنتی سیاسی مانند حاکمیت، دموکراسی، حقوق بشر و عدالت اجتماعی را به چالش می‌کشد و نظریه‌های کلاسیک و معاصر سیاسی را نیازمند بازنگری می‌داند. هدف این پژوهش بررسی تأثیر ترابشریت بر نظریه‌های سیاسی و شناسایی چالش‌های ناشی از آن برای مفاهیم بنیادین سیاسی است. سؤال اصلی پژوهش این استکه ترابشریت چگونه نظریه‌های کلاسیک و معاصر سیاسی را تحت تأثیر قرار داده و چه چالش‌هایی برای مفاهیم بنیادین سیاسی ایجاد می‌کند؟ سؤالات فرعی شامل تأثیر فناوری‌های ترابشری بر حاکمیت، دموکراسی، حقوق بشر و هویت ملی است. روش‌ها: این پژوهش از روش تحلیلی-توصیفی با تأکید بر تحلیل محتوای متون فلسفی و سیاسی بهره می‌برد. داده‌ها از منابع علمی معتبر، شامل آثار بوستروم، فوکویاما، هاکسلی، و متون کلاسیک (افلاطون، ارسطو، هابز) گردآوری شده‌اند. چارچوب نظری پژوهش مبتنی بر تلفیق نظریه‌های سیاسی کلاسیک (مانند قرارداد اجتماعی و عدالت طبقاتی) و معاصر (لیبرالیسم و پست‌مدرنیسم) است. با تحلیل تطبیقی این نظریه‌ها و طرحواره سازی آینده‌نگرانه (دموکراسی ترابشری، نئوفئودالیسم فناورانه، اقتدارگرایی زیستی)، چالش‌ها و فرصت‌های سیاسی ترابشریت ارزیابی شده و راهکارهای سیاستی پیشنهاد شده است. این رویکرد امکان بررسی جامع تأثیرات ترابشریت بر سیاست و ارائه چارچوبی برای مدیریت تحولات آینده را فراهم می‌کند. یافته‌ها: ترابشریت با تغییر ماهیت انسانی از طریق فناوری‌های نوین، چالش‌های متعددی برای نظریه‌های سیاسی ایجاد کرده است. نظریه‌های کلاسیک مانند دیدگاه‌های افلاطون و ارسطو که بر طبیعت ثابت انسانی تأکید دارند، با سیالیت ترابشریت ناسازگارند. برای مثال، طبقه‌بندی افلاطون بر اساس استعدادهای ذاتی با مهندسی ژنتیک که این استعدادها را تغییر می‌دهد، به چالش کشیده می‌شود. نظریه‌های معاصر مانند لیبرالیسم و پست‌مدرنیسم با تأکید بر برابری و تنوع هویتی انعطاف‌پذیرترند، اما در تنظیم نابرابری‌های فناورانه و حفظ حریم خصوصی با مشکل مواجه‌اند. ترابشریت حاکمیت دولت‌ها را با ظهور بازیگران غیر‌دولتی مانند شرکت‌های فناوری تضعیف کرده و چالش‌هایی مانند امنیت سایبری و حریم خصوصی ایجاد می‌کند. در حوزه دموکراسی، نابرابری‌های ناشی از دسترسی محدود به فناوری‌ها مشارکت سیاسی را تهدید کرده و خطر دستکاری افکار عمومی از طریق هوش مصنوعی را افزایش می‌دهد. در زمینه حقوق بشر، ترابشریت با تغییر ماهیت انسانی، بازتعریف حقوق بشر را ضروری ساخته و چالش‌هایی مانند تبعیض مبتنی بر فناوری و نقض حریم خصوصی را مطرح می‌کند. همچنین، فناوری‌های ترابشری با ایجاد هویت‌های ترکیبی، پیوندهای فرهنگی و هویت ملی را به چالش می‌کشند. طرحوارههای آینده شامل دموکراسی ترابشری (توزیع عادلانه فناوری)، نئوفئودالیسم فناورانه (سلطه نخبگان)، و اقتدارگرایی زیستی (مهار دولتی) است که هر یک پیامدهای خاص خود را دارند. نتیجه‌گیری: ترابشریت نه‌تنها یک تحول علمی، بلکه یک انقلاب فلسفی و سیاسی است که نیازمند بازنگری در نظریه‌های سیاسی و تدوین چارچوب‌های حقوقی و اخلاقی جدید است. پیشنهادات سیاستی شامل ایجاد قوانین بین‌المللی برای تنظیم فناوری‌ها، تضمین دسترسی عادلانه، و تشکیل نهادهای نظارتی برای جلوگیری از سوءاستفاده است. در ایران، توسعه زیرساخت‌های حقوقی متناسب با ارزش‌های فرهنگی، برنامه‌های یارانه‌ای برای کاهش نابرابری، و تقویت پژوهش در این حوزه ضروری است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ترابشریت؛ نظریه‌های سیاسی؛ حاکمیت | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Transhumanism and New Challenges in Political Theories | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Matin Anjomrooz1؛ Mohammad Khezri2 | ||
| 1Department of Political Science, Faculty of Humanities, Rasht Branch, Islamic Azad University, Rasht, Iran. | ||
| 2PhD student in Political Science, Public Policy, Faculty of Law, Theology and Political Science, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| Extended Abstract Introduction: Transhumanism, which emerged in the 1950s with Julian Huxley’s ideas, is an intellectual and philosophical movement that seeks to enhance human physical, mental, and ethical capacities through advanced technologies such as artificial intelligence, genetic engineering, and nanotechnology. Beyond its goals of improving quality of life and extending the human lifespan, transhumanism raises profound questions about identity, ethics, and politics by altering the very nature of the human condition. It challenges traditional political concepts such as sovereignty, democracy, human rights, and social justice, thereby necessitating a reevaluation of both classical and contemporary political theories. This study aims to examine how transhumanism influences political theory and to identify the challenges it poses to foundational political concepts. The central research question is: How does transhumanism affect classical and contemporary political theories, and what challenges does it create for core political concepts? Sub-questions focus on the impact of transhuman technologies on notions of sovereignty, democracy, human rights, and national identity. Methods: This research employs an analytical-descriptive method, with a focus on content analysis of philosophical and political texts. Data were gathered from credible academic sources, including the works of thinkers such as Nick Bostrom, Francis Fukuyama, and Julian Huxley, as well as from classical texts by Plato, Aristotle, and Hobbes. The theoretical framework integrates classical political theories (e.g., social contract theory and class-based justice) with contemporary ones (e.g., liberalism and postmodernism) to examine the political implications of transhumanism. Through comparative analysis of these theories and forward-looking scenario planning—encompassing models such as transhuman democracy, technological neo-feudalism, and bio-authoritarianism—the study assesses both the political challenges and opportunities posed by transhumanism and proposes relevant policy recommendations. This approach allows for a comprehensive exploration of the political impact of transhumanism and offers a framework for managing future transformations. Results and Discussion: By altering human nature through advanced technologies, transhumanism presents significant challenges to existing political theories. Classical theories, such as those of Plato and Aristotle, which assume a fixed and universal human nature, are largely incompatible with the fluid and transformative nature of transhumanism. For example, Plato’s class-based system—predicated on innate talents—is undermined by genetic engineering technologies that can artificially alter those traits. Contemporary theories, such as liberalism and postmodernism, are more adaptable due to their emphasis on equality, autonomy, and identity diversity. However, they face difficulties in regulating technological inequality and in protecting privacy in the digital age. Transhumanism also weakens state sovereignty by empowering non-state actors, particularly large technology corporations, and introduces new challenges such as cybersecurity threats and privacy violations. In the context of democracy, unequal access to transhuman technologies threatens the fairness of political participation and increases the risk of public opinion manipulation through artificial intelligence. Regarding human rights, transhumanism requires a redefinition of rights in light of altered human capacities and introduces risks such as technology-based discrimination and the erosion of bodily and informational privacy. Furthermore, transhuman technologies challenge national and cultural identities by fostering hybrid or post-human identities, necessitating policies that can maintain social cohesion while respecting diversity. The study outlines three possible future scenarios: 1. Transhuman Democracy – characterized by equitable access to enhancement technologies and inclusive governance. 2. Technological Neo-Feudalism – marked by elite control over technology and increasing social stratification. 3. Bio-Authoritarianism – involving strict state control over human enhancement, possibly at the expense of individual freedoms. Each of these trajectories carries distinct implications for political institutions, rights, and global governance. Conclusions: Transhumanism is not merely a scientific or technological development—it represents a profound philosophical and political transformation. It demands a fundamental rethinking of existing political theories and the formulation of new legal and ethical frameworks. Policy recommendations include the establishment of international regulations for technology governance, mechanisms to ensure equitable access to enhancement technologies, and the creation of independent oversight institutions to monitor and prevent misuse. In the context of Iran, it is particularly important to develop culturally compatible legal frameworks, subsidize access to emerging technologies to reduce social inequality, and enhance research on the political and cultural impacts of transhumanism. These steps are crucial to ensuring that the country can navigate the coming transformations in a manner that is both ethically responsible and socially inclusive. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Transhumanism, Political Theories, Sovereignty | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 367 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 307 |
||